اسکار نیمایر معمار برزیلی و یکی از طراحان بنای مرکز سازمان ملل در نیویورک می باشد. او که به عنوان یکی از چهره های کلیدی در توسعه مدرن شناخته می شود، بیشتر به خاطر طراحی ساختمان های مدنی برای برازیلیا، شهری برنامه ریزی شده که در سال 1960 پایتخت برزیل شد و همچنین همکاریش با معماران دیگر در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک شناخته شد. کاوش او در مورد امکانات زیبایی شناختی بتن مسلح در اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم بسیار تأثیرگذار بود. با ما همراه باشید تا با اسکار نیمایر بیشتر آشنا بشوید.
بیوگرافی اسکار نیمایر
نیمایر که نام کامل او اسکار ریبرو آلمیدا سوارس فیلو بود، سال ۱۹۰۷ میلادی در شهر ریودوژانیرو برزیل زاده شد. در همان شهر در سال ۱۹۳۴ از مدرسه هنرهای زیبا درجه مهندسی معماری دریافت کرد. در سال ۱۹۴۵ عضو حزب کمونیست برزیل شد. عضویت در این حزب بارها برایش دردسر آفرین بود. در دوره کودتای نظامی برزیل به دفترش حمله کردند و ناچار به زندگی در اروپا شد. نیمایر در نیمه دهه ۱۹۴۰ از شاگردان لوکوربوزیه طراح و معمار بزرگ سوئیسی بود. نیمایر انسانی مبارز و متعهد بود و در سراسر عمر، یک کمونیستی معتقد باقی ماند. او در اوایل دهه ۱۹۸۰ به میهن خود برگشت و در دفتری در مرکز شهر ریودوژانیرو مشغول کار شد. معروف است که بالای میز کار او این جمله نقش بسته بود: «جهان را باید تغییر داد.» نیمایر در فعالیت های اجتماعی و سیاسی برای یاری به محرومان تلاش می کرد.
او گفته بود که همیشه در تلاش است که معماری را به خدمت مردم زحمتکش در آورد و به زندگی آنها اندکی نشاط و شادی بیاورد. یکی از کارهای مشترک او با لوکوربوزیه معمار سوئیسی، طراحی ساختمان ماندگار سازمان ملل متحد در نیویورک است که با این طرح شهرتی جهانی یافت. نیمایر به لطف عمر طولانی موفق شد بیش از ۶۰۰ بنای معماری خلق کند. او تا آخرین روزهای عمر خلاق و نوجو بود. همه کارهای او از مهر و نشانی خاص بر خود دارند. او از شاگردان و مریدان لوکوربوزیه معمار نوگرای سوئیسی به شمار می رفت اما بسیاری او را به عنوان «پدر مدرنیسم در معماری» می شناسند.
سبک معماری اسکار نیمایر
خمیر مایه اصلی کارهای نیمایر آهن و پولاد و بتن می باشد. اما او این متریال سخت و زمخت را در قالبی نرم و ظریف عرضه کرد. نیمایر بارها گفته بود که فرم های سخت و زوایای حاد و تیز را دوست ندارد. در طرح های او سطوح سخت آهن و بتن با هارمونی نرم و مواج به رقص در می‌آید. او گفته بود که خمیدگی ها و انحناهای آثارش را از کوه های برزیل، امواج رودها و دریاهای میهن و همچنین پیکر موزون زنان کشورش الهام گرفته است. در معماری نیمایر خلاقیت و تخیلی جسورانه دیده می‌شود. او معماری را به گردش آزاد رنگ و نور و فضا نزدیک کرد و حتی بناهای سنتی را با نگاهی تازه و بدیع باز ساخت.
به طور مثال در کلیسای جامع برازیلیا، درون کلیسا به جای فضای گرفته و تیره و تار قدیم، فضایی پر روح، زنده و جاندار می باشد که در آن رنگ و نور به پرواز در آمده است. او معتقد بود که در سطوح صاف و تیز حس و نشانی غیر انسانی وجود دارد. به نظر او سطوح ملایم، خمیده و ظریف به طبع و ذوق انسان نزدیک تر است. وی در مقاله ای اشاره می کند که پیکر انسان برای ما آشناترین و طبیعی ترین فرم خارجی می باشد. در بدن آدم هیچ زاویه ای وجود ندارد، همه اندام ها با نرمی و پیچ و خم های ظریف به هم گره خورده اند.
زندگی شخصی اسکار نیمایر
نیمایر در سال 1928 با آنیتا بالدو ازدواج کرد. آنها در سال 1929 صاحب یک دختر به نام آنا ماریا شدند (او در 6 ژوئن 2012 قبل از پدرش فوت کرد.) نیمایر متعاقباً دارای پنج نوه، سیزده نوه و هفت نتیجه شد. نیتا در سال 2004، در 93 سالگی، پس از 76 سال ازدواج درگذشت. در سال 2006، اندکی قبل از تولد 99 سالگی، نیمایر برای دومین بار یک ماه پس از شکستگی لگن در اثر سقوط، با منشی دیرینه خود ورا لوسیا کابریرا ازدواج کرد.
مرگ اسکار نیمایر
نیمایر در حالیکه خود را برای برگزاری جشن تولد 105 سالگی خود در 15 دسامبر 2012 آماده می کرد، روز 2 نوامبر به دلیل سرماخوردگی و عفونت دستگاه تنفسی در بیمارستان ساماریتانو بستری شد. او در روز چهارشنبه 5 دسامبر 2012 در آخرین نبردش با بیماری و کهولت سن تسلیم شد و در شهر ریودوژانیرو چشم از جهان فروبست. پیکر او با هواپیما به شهر برازیلیا منتقل شد تا در آنجا برای همیشه آرام بگیرد.
جوایز اسکار نیمایر
نیمایر به دلیل خلق آثاری بی بدیل، جوایز متعددی همچون جایزه معماری پریتزکر از مؤسسه هنر شیکاگوی آمریکا در سال ۱۹۸۸، جایزه لنین در سال ۱۹۶۳، جایزه بنیتو خوارز در سال ۱۹۶۴، جایزه ژولیت کوری در سال ۱۹۶۵، مدال طلای سلطنتی مؤسسه معماری انگلیس در سال ۱۹۹۸ و جایزه ولیعهد اسپانیا موسوم به پرینسیپه استوریاس در رشته هنر در سال ۱۹۸۹ میلادی را دریافت کرد.
آثار اسکار نیمایر
نیمایر آثار معروفی را در سطح جهانی با الهام از منحنی ها طراحی کرد. در اینجا با تعدادی از آثار اسکار نیمایر آشنا می شوید.
کاخ گوستاوو کاپانما در ریودوژانیرو
کاخ گوستاوو کاپانما که به عنوان ساختمان وزارت آموزش و پرورش و بهداشت برزیل نیز شناخته می شود، یک ساختمان اداری دولتی در منطقه مرکزی ریودوژانیرو برزیل می باشد. این کاخ یکی از بهترین نمونه های معماری مدرنیستی دهه 1930 برزیل است که در سال های 1935 و 1936 طراحی شده است. اسکار نیمایر به عنوان یکی از اعضا گروهی که لوسیو کاستا تشکیل داده بود روی این پروژه کار کرده است.
هتل گراند اورو پرتو در میناس گرایس
هتل گراند اورو پرتو که در سال 1940 ساخته شد، یکی از کارهای اولیه اسکار نیمایر است. پیشرو موسسه ملی میراث تاریخی و هنری برزیل، شهر اورو پرتو را به عنوان یک مکان تاریخی و مقصد توریستی داخلی معرفی کرد. با مشورت لوسیو کاستا، ساخت یک هتل مدرن در شهر را مورد بررسی قرار داد. طرح نیمایر به جای کارلوس لئو انتخاب شد.
مقر حزب کمونیست فرانسه در پاریس
مقر حزب کمونیست فرانسه در سال 1966 طراحی شد و در سال 1968 احداثش آغاز شد. معمار اصلی اسکار نیمایر بود که ساختمان های زیادی را در پایتخت جدید برزیل طراحی کرد. این ساختمان در سال 1971 افتتاح شد. گنبد خارجی آن تا سال 1980 به طور کامل تکمیل نشده بود. این بنا از بتن ساخته شده و دارای منحنی می باشد.
کلیسای سنت فرانسیس آسیزی در بلو هوریزونته
کلیسای سنت فرانسیس آسیزی یک کلیسای کوچک در منطقه پامپولا در بلو هوریزونته در ایالت میناس گرایس در جنوب شرقی برزیل است. این بنا توسط اسکار نیمایر به سبک مدرن ارگانیک طراحی شده است. این اولین بنای معماری مدرن فهرست شده در برزیل است و از چهار سهمی بتنی موج دار با موزاییک های فضای باز تشکیل شده است. فضای داخلی آن یک نقاشی دیواری از کاندیدو پورتیناری است و نمای بیرونی دارای منظره ای است که توسط روبرتو برل مارکس طراحی شده است.
مقر سازمان ملل متحد در نیویورک
مقر سازمان ملل متحد که در سال 1952 تکمیل شد، از چندین بخش، از جمله دبیرخانه، ساختمان های کنفرانس و مجمع عمومی و کتابخانه داگ هامارشولد تشکیل شده است. این مجموعه توسط هیئتی از معماران به رهبری والاس هریسون و توسط شرکت معماری هریسون و آبراموویتز ساخته شد و پروژه های نهایی توسط اسکار نیمایر و لوکوربوزیه توسعه یافت. اصطلاح خلیج لاک پشت گاهی اوقات به عنوان کلمه ای برای مقر سازمان ملل متحد یا برای کل سازمان ملل متحد استفاده می شود.
ادیفیسیو کوپن در سائوپائولو
ادیفیسیو کوپن یک ساختمان مسکونی 38 طبقه با ارتفاع 118.44 متر (459 فوت) در مرکز شهر سائوپائولو برزیل است . دارای 1160 آپارتمان، 70 موسسه تجاری و یکی از بزرگترین ساختمان های برزیل می باشد. این ساختمان توسط دفتری در سائوپائولو طراحی شده است. نیمایر شخصاً مسئول نمای سینوسی معروف ساختمان بود. این ایده، ساختمانی بود که به روی یک بخش ترکیبی از جامعه برزیل باز بود. پروژه اولیه دو ساختمان را پیش بینی می کرد که دیگری یک هتل بود، اما در نهایت تنها ساختمان مسکونی ساخته شد.
ساختمان نیمایر
ساختمان نیمایر یک ساختمان مسکونی واقع در بلو هوریزونته برزیل است که توسط اسکار نیمایر طراحی شده و بین سال های 1954 تا 1960 ساخته شده است. این ساختمان با شکل منحنی متمایز و کفپوش بتنی افقی خود ، نمادی از معماری مدرنیستی در برزیل محسوب می شود. نیمایر هنگام طراحی ساختمان از منحنی های کوه های اطراف بلو هوریزونته الهام گرفته است. ساختار این ساختمان 12 طبقه شامل 22 آپارتمان در اندازه ها و چیدمان های مختلف است.
کلیسای جامع برازیلیا
کلیسای جامع برازیلیا یک کلیسای جامع کاتولیک رومی است که در برازیلیا برزیل واقع شده است و به عنوان مقر اسقف نشینی برازیلیا عمل می کند. این ساختمان توسط اسکار نیمایر طراحی و توسط مهندس سازه برزیلی جوآکیم کاردوزو مهندسی شد و در 31 می 1970 تکمیل و وقف شد.
برج تلویزیون دیجیتال برازیلیا
برج تلویزیون دیجیتال برازیلیا یک برج پخش است که سیگنال تلویزیون دیجیتال را برای کل منطقه فدرال و اطراف آن در دسترس قرار می دهد . این برج همچنین به نام «فلور دو سرادو» برج سرادو نیز شناخته می شود. در ابتدا برنامه ریزی شده بود که در 21 آوریل 2010، به عنوان جشن پنجاهمین سالگرد شهر برازیلیا به روی عموم باز شود، اما این برج دو سال بعد در 21 آوریل 2012 افتتاح شد. این برج یکی از طرح‌های نهایی اسکار نیمایر بود و 75 میلیون دلار هزینه داشت.
موزه هنرهای عامه پسند پارایبا
موزه هنرهای عامه پسند پارایبا که به دلیل شکل دایره ای آن به عنوان «موزه سه پاندیروس» نیز شناخته می شود، در شهر کمپینا گرانده ایالت پارایبا واقع شده است. این پروژه توسط اسکار نیمایر طراحی شده است که آخرین پروژه او است و بخشی از دانشگاه دولتی پارایبا می باشد. این موزه 13 دسامبر 2012 به طور رسمی برای بازدید عموم باز شد.
