رنزو پیانو معمار ایتالیایی

رنزو پیانو معمار ایتالیایی متولد 14 سپتامبر 1937 به دلیل رویکرد ظریف خود در ساختمان سازی که در موزه ها و ساختمان های دیگر در سراسر جهان به کار رفته، شناخته شده است. پیانو که در جنوا به دنیا آمد، در ابتدا انتظار می رفت که از سنت خانوادگی پیروی کند و سازنده شود، اما رنزو پیانو طراحی را انتخاب کرد و در رشته معماری در میلان تحصیل کرد.

بیوگرافی رنزو پیانو

پیانو در جنوا ایتالیا، در خانواده ای سازنده به دنیا آمد و بزرگ شد. پدربزرگش یک شرکت بنایی ایجاد کرده بود که توسط پدرش کارلو پیانو و سه برادر پدرش با نام شرکت فراتلی پیانو گسترش یافته بود. این شرکت پس از جنگ جهانی دوم با ساخت خانه ها و کارخانه ها و فروش مصالح ساختمانی رونق گرفت. هنگامیکه پدرش بازنشسته شد، این شرکت توسط برادر بزرگتر رنزو، ارماننو که در دانشگاه جنوا مهندسی خوانده بود، رهبری میشد.



رنزو در رشته معماری در دانشگاه فلورانس و دانشگاه پلی تکنیک میلان تحصیل کرده است. او در سال 1964 با پایان نامه ای در مورد هماهنگی مدولار به راهنمایی جوزپه سیریبینی فارغ التحصیل شد و شروع به کار با سازه های سبک وزن تجربی و پناهگاه های اولیه کرد.



پیانو از سال 1965 تا 1968 در دانشگاه پلی تکنیک تدریس کرد و افق و مهارت های فنی خود را با کار در دو شرکت بزرگ بین المللی، برای معمار مدرنیست لوئیس کان در فیلادلفیا و برای مهندس لهستانی زیگمونت استانیسلاو ماکوفسکی در لندن، گسترش داد. او اولین ساختمان خود، کارخانه آی پی ای در جنوا را در سال 1968 با سقفی از فولاد و پلی استر تقویت شده به پایان رساند و در همان سال یک غشای پیوسته برای پوشش غرفه در سه سالانه میلان ایجاد کرد. در سال 1970، او اولین کمیسیون بین المللی خود را برای غرفه صنعت ایتالیا برای اکسپو 70 در اوزاکا ژاپن دریافت کرد. او با برادرش آرماننو و شرکت خانوادگی که این سازه را تولید می کرد، همکاری کرد. این سازه سبک وزن و ترکیب اصلی بود که از فولاد و پلی استر تقویت شده تشکیل شده بود و به نظر می رسید همزمان هنری و صنعتی باشد.



سازه 1970 اوزاکا بسیار مورد تحسین معمار بریتانیایی ریچارد راجرز قرار گرفت و در سال 1971 این دو مرد تصمیم گرفتند شرکت خود را به نام پیانو و راجرز افتتاح کنند که در آن از سال 1971 تا 1977 با هم کار کردند. اولین پروژه این شرکت ساختمان سازی، شرکت مبلمان ایتالیایی بی اند بی، در نویدراته کومو ایتالیا بود. این طرح دارای کانتینر معلق و ساختار باربر باز بود که مجراهای گرمایش و آب در قسمت بیرونی با رنگ های روشن (آبی، قرمز و زرد) رنگ آمیزی شده بود و شبیه به یک "ماشین شهری"  بود. این ویژگی‌ های غیرمعمول توجه قابل توجهی را در دنیای معماری به خود جلب کرد و بر انتخاب هیئت منصفه که پیانو و راجرز را برای طراحی مرکز ژرژ پمپیدو انتخاب کردند، تأثیر گذاشت. در حالیکه بسیاری از عدم تناسب آن با بافت محله تاریخی شکایت داشتند، با این وجود پمپیدو به احیای این منطقه کمک کرد و به یک مکان دیدنی بین المللی مشهور شد.

سبک معماری رنزو پیانو

کار رنزو پیانو را «تکنولوژی پیشرفته» و «پست مدرنیسم» جسورانه نامیده اند. بازسازی و گسترش کتابخانه و موزه مورگان در سال 2006 نشان می دهد که او بیش از یک سبک دارد. فضای داخلی باز، سبک، مدرن، طبیعی، قدیمی و در عین حال جدید است.





پل گلدبرگر منتقد معماری، می نویسد: «بر خلاف بسیاری از ستاره های معماری دیگر، پیانو هیچ سبک مشخصی ندارد. در عوض، کار او با نبوغ در تعادل و زمینه مشخص می شود. کارگاه ساختمان رنزو پیانو با این درک کار می کند که معماری در نهایت یک فضای خاص برای مردم است.»





با توجه به جزئیات و به حداکثر رساندن استفاده از نور طبیعی، بسیاری از پروژه های پیانو نشان می دهد که چگونه سازه های عظیم می توانند ظرافت خود را حفظ کنند. مثلا استادیوم ورزشی سال 1990 سن نیکلا در باری ایتالیا که به نظر می رسد مانند گلبرگهای یک گل باز است.

زندگی حرفه ای و شخصی رنزو پیانو

پیانو در سال 1981 کارگاه ساختمانی رنزو پیانو (آر پی بی دبلیو) را تأسیس کرد. در سال 2017، 150 همکار در دفاتر پاریس، جنوا و نیویورک داشت. در سال 2004، او رئیس بنیاد پیانو رنزو شد که به ترویج حرفه معماری اختصاص داشت. از ژوئن 2008، دفتر مرکزی او و دفتر معماری اش در پونتا نوا نزدیک جنوا، مستقر است. رنزو پیانو پس از نامزدی خود به عنوان سناتور مادام العمر در سال 2013، (افتخاری که تنها به پنج نفر از صاحبان پست تنها هدیه رئیس جمهور ایتالیا محدود شد.) تیمی از معماران جوان به نام جی 124 را راه اندازی کرد که ماموریت آن کار بر روی دگرگونی شهرهای بزرگ ایتالیا بود. حومه شهر اعضای تیم با حقوق سناتور رنزو پیانو حقوق می گیرند و هر سال از طریق انتخاب عمومی تغییر می کنند. پروژه ها در تورین، میلان، پادوآ، ونیز و رم توسعه یافته اند.



پیانو با همسر دومش میلی و چهار فرزندش کارلو، ماتئو، جورجیو و لیا (از همسر اولش) در پاریس زندگی می کند. وی از آوریل 2023 عضو هیئت مدیره بنیاد آنیلی است.

افتخارات رنزو پیانو

در سال 1998 پیانو برنده جایزه پریتزکر شد که اغلب به عنوان جایزه نوبل معماری شناخته می شود. استناد هیئت منصفه پیانو را با میکل آنژ و داوینچی مقایسه کرد و جمله «تعریف مجدد معماری مدرن و پست مدرن» را به او نسبت داد.



در سال 2006، پیانو توسط تایم به عنوان یکی از 100 فرد تأثیرگذار در جهان انتخاب شد. او به عنوان دهمین فرد تأثیرگذار در رشته «هنر و سرگرمی» انتخاب شد.

در 18 مارس 2008 شهروند افتخاری سارایوو در بوسنی و هرزگوین شد.



در آگوست 2013 توسط رئیس جمهور ایتالیا جورجیو ناپولیتانو به عنوان سناتور مادام العمر در سنا منصوب شد.

در سال 2013 به عضویت آکادمی ملی طراحی در شهر نیویورک انتخاب شد.

 

جوایز رنزو پیانو

مدال طلای سلطنتی در سال 1989
شوالیه صلیب بزرگ از نشان شایستگی جمهوری ایتالیا در سال 1990
جایزه کیوتو در سال 1990
مدال طلای شایستگی فرهنگ و هنر در سال 1994
جایزه اراسموس در سال 1995
پریمیوم امپریال در سال 1995
جایزه معماری پریتزکر در سال 1998
جایزه معماری چوب روح هلسینکی فنلاند در سال 2000
مدال طلای یو آی ای اتحادیه بین المللی معماران در سال 2002
دکترای افتخاری از دانشگاه کلمبیا نیویورک در سال 2004
مدال طلا برای معماری ایتالیایی میلان در سال  2006
مدال طلا آی آی در سال 2008
جایزه سونینگ در سال 2008
2017 شوالیه صلیب بزرگ از نظم مدنی آلفونسو ایکس در سال

پروژه ها و آثار معمار معروف رنزو پیانو

رنزو پیانو در طول دوران حرفه ای خود موفق به خلق آثار بسیاری گردیده که هر یک به نوبه خود جالب می‌ باشد. در زیر نگاهی داریم به ۱۰ تا از پروژه ها و آثار این معمار معروف ایتالیایی.
 

مرکز ژرژ پمپیدو (1973–1977)

مرکز ژرژ پمپیدو نام مؤسسه هنری و فرهنگی است که در سال 1977 به ‌نام ژرژ پمپیدو رئیس ‌جمهور وقت فرانسه در پاریس افتتاح شد. این ساختمان را رنزو پیانو و ریچارد راجرز طراحی کردند که بزرگترین موزهٔ هنر مدرن در جهان است که 17700 متر مربع سطح زیربنا دارد.



این مرکز شامل موزه ملی هنر مدرن، مرکز طراحی صنعتی و اداره توسعه فرهنگی است. نمایشگاه‌ های هنری و فرهنگی نیز همیشه در آن برپا است. دو ارگان مهم دیگر یعنی کتابخانه عمومی مرجع و بنیاد پژوهش و هماهنگی موسیقی و آکوستیک نیز بخشی از این مرکز است.

مجموعه منیل (1987)

مجموعه منیل موزه طراحی شده توسط رنزو پیانو در ژوئن 1987 به روی عموم باز شد. این مجموعه واقع در هیوستون تگزاس، یا به موزه ای اشاره دارد که مجموعه هنری بنیانگذاران جان دو منیل و دومینیک دو منیل را در خود جای داده است یا به خود مجموعه ای از نقاشی ها، مجسمه ها، چاپ ها، طراحی ها، عکس ها و کتاب های کمیاب.

فرودگاه بین المللی کانسای اوزاکا (1991–1994)

فرودگاه بین‌المللی کانسای اوزاکا در تاریخ چهارم سپتامبر سال 1984 شروع شد و تا مدت‌ها بعد از شروع به کار آن در سال 1994 و به مدت حدود 20 سال ادامه داشت. دو ترمینال فرودگاه کانسای توسط رنزو پیانو طراحی شده ‌اند که ترمینال یک، با طول 1.7کیلومتر، طولانی‌ ترین ترمینال در دنیا محسوب می ‌شود. این فرودگاه در پنج کیلومتری ساحل جزیره هونشو و 38 کیلومتری جنوب غربی شهر اوزاکا قرار دارد.

موزه بنیاد بیلر (1991-1997)

بنیاد بیلر با موزه اش در ریهن، نزدیک بازل سوئیس شامل فضایی برای نمایشگاه های ویژه ای است که برای تکمیل مجموعه دائمی برگزار می شود. فروشندگان آثار هنری ارنست بیلر و هیلدا کونز معروف به هیلدی، بنیاد بیلر را در سال 1982 ایجاد کردند و به رنزو پیانو دستور دادند تا موزه ای را برای نگهداری مجموعه خصوصی آنها طراحی کند. این مجموعه برای اولین بار به طور کامل در مرکز هنری رینا سوفیا در مادرید در سال 1989 به نمایش گذاشته شد و پس از آن در گالری نوی ملی در برلین در سال 1993 و گالری هنری ولز جنوبی جدید در سیدنی در سال 1997 به نمایش درآمد.

مزون هرمس (1998-2001)

مزون هرمس ساختمانی در توکیو ژاپن است که بین سال ‌های 1998 و 2001 ساخته شد و توسط رنزو پیانو با کمک بولین سیوینسکی جکسون از برکلی کالیفرنیا و با همکاری شرکت تاکناکا طراحی شد. این ساختمان، فروشگاه و دفتر مرکزی شرکت هرمس، امپراتوری لوکس فرانسوی ژان لوئی دوما است. سازه ای به  مساحت 6000 متر مربع (65000 فوت مربع) است که کارگاه ها و ادارات، فضای خرید، مناطق نمایشگاهی و محله های چند رسانه ای را در خود جای داده است.

ساختمان نیویورک تایمز (2000–2007)

طرح پیانو برای ساختمان نیویورک تایمز پس از مسابقه ای انتخاب شد که شرکت کنندگان شامل پروژه هایی از نورمن فاستر، فرانک گری و سزار پلی بود. قوانین مسابقه خواستار ساختمانی بود که تا حد امکان باز و شفاف باشد تا نمادی از ارتباط بین روزنامه و شهر باشد. شش طبقه اول توسط یک آتریوم با رستوران ها، مغازه ها و یک مرکز کنفرانس تشکیل شده است. ویژگی متمایز پیانو برج دیوار پرده شیشه ای شفاف در خارج از نما و بلندتر از خود نما است. پرده از شیشه شفاف و قاب لوله های سرامیکی که در فاصله 61 سانتی متری (24 اینچی) از نما آویزان شده اند، تشکیل شده است. به عنوان یک ضد آفتاب عمل می کند و نیاز به شیشه های رنگی یا متخلخل را از بین می برد.

آسمان خراش شارد لندن (2000-2010)

شارد، یک آسمان ‌خراش 72 طبقه با کاربری مختلط است که توسط رنزو پیانو در ساوت ‌وارک لندن طراحی شده است که بخشی از توسعه محله شارد است. شارد با ارتفاع 309.6 متر (1016 فوت) بلندترین ساختمان در بریتانیا و هفتمین ساختمان بلند در اروپا، دومین ساختمان بلند خارج از روسیه است که تنها 40 سانتی متر کمتر از برج وارسو در ورشو است. همچنین پس از برج بتنی ایستگاه انتقال املی مور، دومین سازه بلند در بریتانیا است. شارد جایگزین برج های ساوت وارک شد، یک بلوک اداری 24 طبقه که در سال 1975 در این سایت ساخته شد.

مرکز سنت گیلز لندن (2002–2010)

مرکز سنت گیلز بین خیابان های سنت گیلز و نیو آکسفورد در لندن قرار دارد. مجموعه ای متشکل از 56 آپارتمان لوکس، 53 آپارتمان اجاره ای اجتماعی و 37000 متر مربع (400000 فوت مربع) دفتر در اطراف یک میدان عمومی با خرده فروشی است و فروشگاه های مواد غذایی، با مساحت 7000 متر مربع (75000 فوت مربع). این مرکز با هزینه 450 میلیون پوند ساخته شد و در می 2010 تکمیل شد. طراحی آن توسط معمار ایتالیایی رنزو پیانو انجام شد و اولین کار او در بریتانیا می باشد.

مرکز دروازه کراوس د موین آیووا (2019)

مرکز دروازه کراوس مقر مشاغل گروه کراوس است و در مرکز شهر د موین آیووا قرار دارد. این ساختمان که توسط رنزو پیانو و کارگاه ساختمان سازی پیانو رنزو او طراحی شده است، درهای خود را به روی همکاران گروه کراوس در نوامبر 2018 باز کرد. معماری این ساختمان دارای برآمدگی های بلند و پانل های شیشه ای غول پیکر است.

موزه آکادمی تصاویر متحرک لس آنجلس کالیفرنیا (2021)

موزه آکادمی تصاویر متحرک موزه ای در لس آنجلس کالیفرنیا است که توسط آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک (آمپاس) ساخته شده است و به تاریخ، علم و تأثیر فرهنگی صنعت فیلم اختصاص دارد. این اولین موزه بزرگ در نوع خود در ایالات متحده است. طراحی موزه توسط رنزو پیانو انجام شده است. نمای بیرونی ساختمان شرکت می که به‌عنوان ساختمان سابان به دنبال اهدای 50 میلیون دلاری شریل و هایم سابان اختصاص داده شده است، با سنگ آهک جدید و همچنین کاشی‌ های ورق طلای جدید برای «سیلندر» گوشه آن بازسازی شد.