معمار لودویگ میس ون در روهه

لودویگ میس ون در روهه (متولد 27 مارس 1886 آخن آلمان - درگذشته 17 اوت 1969، شیکاگو ایالات متحده آمریکا) معمار آلمانی-آمریکایی و سومین مدیر باوهاوس از ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۳ بود. همکاران و دانشجویان و دیگران معمولاً او را با نام خانوادگی او یعنی میس مورد خطاب قرار می ‌دادند. از او در کنار والتر گروپیوس و لوکوربوزیه به عنوان یکی از استادان پیشروی معماری مدرن یاد می شود.

اوایل دوره زندگی لودویگ میس ون در روهه

لودویگ میس (او نام خانوادگی مادرش، ون در روهه را زمانی که خود را به عنوان یک معمار معرفی کرد، اضافه کرد) پسر یک سنگ‌ تراش چیره دست بود که صاحب یک مغازه کوچک سنگ ‌تراشی بود. میس در ساخت و سازهای مختلف به پدرش کمک کرد اما هرگز آموزش معماری رسمی ندید. در سن 15 سالگی نزد چندین معمار آخن شاگردی کرد و برای آنها خطوط کلی زیورآلات معماری را ترسیم کرد که سپس گچ بران آن را به تزئینات ساختمانی گچ بری تبدیل کردند. این کار مهارت او را در طراحی های خطی توسعه داد که او از آن برای تولید برخی از بهترین رندرهای معماری زمان خود استفاده می کرد. در سال 1905، در سن 19 سالگی، میس برای کار معماری به برلین رفت، اما به زودی کار خود را ترک کرد و به شاگردی نزد برونو پل، طراح مبلمان برجسته که در آن دوره به سبک آرت نوو کار می کرد، رسید. دو سال بعد او اولین سفارش خود را دریافت کرد، یک خانه سنتی حومه شهر. اجرای عالی آن چنان پیتر بهرنس، مترقی ترین معمار آلمانی در آن زمان را تحت تأثیر قرار داد که به میس 21 ساله پیشنهاد داد تا در دفترش کار کند، جایی که تقریباً در همان زمان، والتر گروپیوس و لوکوربوزیه نیز تازه کار را شروع کرده بودند.



بهرنز یکی از اعضای برجسته ورکباند آلمانی بود و میس از طریق او با این انجمن هنرمندان و صنعتگران که از پیوند هنر و فناوری حمایت می کردند، ارتباط برقرار کرد. اعضای ورکبند سنت طراحی جدیدی را متصور شدند که به چیزهای ماشینی از جمله ساختمان های ماشینی شکل و معنا می بخشد. این طرح جدید و کارکردی برای عصر صنعتی، پس از آن، یک فرهنگ جهانی جدید را در یک محیط کاملاً اصلاح ‌شده ساخت انسان به وجود ‌آورد. این ایده ‌ها انگیزه جنبش مدرن در معماری شدند که به زودی در به اصطلاح سبک بین‌المللی معماری مدرن به اوج خود رسید.



در برلین میس تحت تأثیر الگوبرداری بهرن از اشکال خالص، جسور و ساده نئوکلاسیک معمار آلمانی اوایل قرن نوزدهم کارل فردریش شینکل قرار گرفت. این شینکل بود که تأثیر تعیین کننده ای در جستجوی میس برای معماری فرهنگ جهانی داشت. در طول زندگی اش، به نظر میس، شفافیت زیبای ساختمان های شینکل، شکل محیط شهری قرن بیستم را به بهترین شکل تجسم می بخشد. یکی دیگر از کسانی که خیلی تعیین کننده بود، هندریک پتروس برلاژ، پیشگام معماری مدرن هلندی بود که میس در سال 1911 با او آشنا شد. کارهای برلاژ الهام بخش عشق خود میس به آجر بود و فلسفه استاد هلندی الهام بخش عقیده میس از یکپارچگی معماری و صداقت ساختاری بود. با توجه به صداقت ساختاری، میس در نهایت بیش از هر کس دیگری تکیه گاه های واقعی و نه آشکار یا نمایشی ساختمان های خود را ویژگی های معماری غالب خود قرار داد.

سبک معماری لودویگ میس ون در روهه

بعد از جنگ جهانی اول میس در حالیکه هنوز کار طراحی خانه‌ هایی با فرهنگ سنتی را انجام می‌ داد، شروع به انجام یک سری فعالیت‌ های آزمایشی موازی در سبک های بین ‌المللی کرد و به همتایان پیش قراول خود در یک جستجوی طولانی ملحق شد تا یک سبک جدید را برای یک دموکراسی صنعتی جدید بیابد. نقاط ضعف سبک سنتی از اوایل قرن ۱۹ میلادی توسط تئوریسین‌ های مترقی مورد حمله قرار گرفته بود. بعد از جنگ جهانی اول انتقاد فزاینده آن‌ها از سبک ‌های تاریخی اعتباری قابل توجه به ‌دست آورد که بیشتر به عنوان شکست در سبک رهبری سلطنتی اروپا در نظر گرفته می شد.



میس مأموریتی بی پایان و بلندپروازانه را دنبال کرد نه تنها برای ایجاد یک سبک معماری جدید، بلکه همچنین برای ایجاد یک زبان معماری جدید که می تواند نشان دهنده عصر جدیدی از فناوری و تولید باشد. درست مانند معماری گوتیک در عصر معنویت گرایی، او نیاز به معماری معنادار و هماهنگ با عصر خود را احساس کرد. او از یک فرآیند طراحی سیستماتیک با استفاده از تفکر منطقی برای رسیدن به اهداف معنوی خود استفاده کرد. او معتقد بود که پیکربندی و نظم هر یک از اجزای معماری باید به بیان یکپارچه کمک کند. میس با دقت شروع به مطالعه فیلسوفان و متفکران بزرگ گذشته و حال کرد تا درک خود را از کیفیت و ماهیت عصری که در آن زندگی می کرد افزایش دهد. میس احتمالاً بیش از هر پیشگام دیگری در زمینه مدرنیسم از فلسفه به عنوان اساس آثار خود استفاده کرده است. معماری میس با سطح بالایی از انتزاع ساخته شده بود و توصیفات کلی او از آثارش جای بیشتری برای تفسیر باقی می گذاشت. با این حال، ساختمان های او ممکن است بسیار ساده به نظر برسند.
در مجموع میس در طی سال‌ های فعالیت خود در سبک‌ های متنوعی صاحب نظر بود. برای مثال سبک‌ های مدرن، بین الملل و مینیمال سبک های مورد علاقه او بودند.

مهاجرت به ایالت متحده آمریکا

موقعیت‌ های کاری او پس از سال ۱۹۲۹ کاهش یافت. در اوایل دههٔ ۱۹۳۰ میس مدت کوتاهی را به درخواست همکار و رقیبش والتر گروپیوس به عنوان آخرین مدیر باوهاوس خدمت کرد. بعد از ۱۹۳۳ فشار سیاسی حزب نازی میس را مجبور کرد تا مدرسه را که با بودجه دولت اداره می‌شد ببندد. او در این سال ‌ها ساختمان‌ های بسیار کمی ساخت (یکی از کارهای او آپارتمان فیلیپ جانسون در نیویورک بود). سبک او از طرف نازی‌ها به این عنوان که آلمانی نیست، رد می ‌شد. او نا امید و ناراحت و البته با بی ‌میلی وطن خود را در سال ۱۹۳۷ ترک کرد، زیرا می ‌دید که فرصت ‌های او برای ساختن ساختمان به صفر می‌ رسند. او پروژه یک ساختمان مسکونی در وایومینگ ایالات متحده آمریکا را قبول کرد و بعد از آن پیشنهاد ریاست یک دانشکده معماری در شیکاگو، ایلینوی را پذیرفت.



میس در شیکاگو، ایلینوی مستقر شد و در آنجا به ریاست دانشکده معماری دانشگاه منصوب شد که بعداً به موسسه فناوری ایلینوی تغییر نام داد. یکی از مزایای پذیرش این سمت این بود که می توانست ساختمان های جدید و همچنین طرح جامع پردیس را طراحی کند. تمام ساختمان های او که در دانشگاه انجام شد هنوز پابرجاست.

آثار لودویگ میس ون در روهه

در دهه 1960، میس ساختمان های زیبایی ساخت، از جمله ساختمان باکاردی در مکزیکو سیتی (1961). یکی از مراکز اداری چالرلز در بالتیمور (1963)، مرکز فدرال در شیکاگو (1964)، کتابخانه عمومی در واشنگتن دی سی (1967) و از همه مهمتر، گالری قرن بیستم (که بعدها گالری ملی جدید نامیده شد) در برلین که در سال 1968 وقف شد.
 علاوه بر اینها او چند ساختمان مهم دیگر را نیز طراحی کرد و ساخت. خانه فارنزورث، مرکز تورنتو-دومینیون، ساختمان سیگرام، پاویون بارسلون و ویلای توگندهات.

ساختمان باکاردی

شرکت رام باکاردی میس را مأمور طراحی پروژه های مختلفی کرد که دفتر ساختمان اداری باکاردی در مکزیکوسیتی (1957) دومین پروژه ای بود که بر روی آن کار کرد.

ساختمان اداری وان چارلز

ساختمان وان چارلز یک ساختمان اداری تاریخی واقع در بالتیمور، مریلند، ایالات متحده آمریکا است. این یک آسمان ‌خراش 23 طبقه آلومینیومی و شیشه ‌ای به سبک بین ‌المللی است که توسط میس در سال 1962 ساخته شد. این برج اولین برج اداری مدرنیستی در بالتیمور و بخشی از جنبش نوسازی شهری مرکز شهر بود. اساس این ساختمان از یک سکوی بتونی است که بالای آن یک میدان سنگ فرش شده است که برج اداری به شکل Tدر بالای آن قرار دارد. این برج دارای تزئینات فلزی و شیشه خاکستری است.

مرکز فدرال شیکاگو

مرکز فدرال شیکاگو که توسط میس طراحی شده است، یادگاری از شعار معمار «کمتر، بیشتر» است. ساختمان های فولادی و شیشه ای ساده، مدرن و کارآمد، واژگان میس را تجسم می بخشند. تکمیل آن در سال 1974 نشانگر دوران جدیدی در شکل و عملکرد معماری عمومی بود.

 کتابخانه عمومی واشنگتن دی سی

این کتابخانه، یادبود مارتین لوتر کینگ می باشد. یک ساختمان چهار طبقه فولادی و شیشه ای به سبک بین المللی در مرکز شهر واشنگتن دی سی است که توسط میس طراحی و در سال 1972 تکمیل شد.

گالری قرن بیستم

گالری قرن بیستم یا گالری جدید ملی هنر در برلین آخرین ساختمان بزرگ میس بود. این بنا برای قرار دادن مجموعه‌های هنری برلین و پروس از هنر قرن 19 و 20 در زیر یک سقف ساخته شده است. این ساختمان در سال 1968 ساخته و وقف شد.

خانه فارنزورث

خانه ادیت فارنزورث که قبلاً خانه فارنزورث بود، یک خانه تاریخی است که توسط میس بین سال‌ های 1945 و 1951 طراحی و ساخته شد. در حدود 96 کیلومتری جنوب غربی مرکز شهر شیکاگو می باشد. خانه از جنس فولاد و شیشه ساخته شده است.

مرکز تورنتو-دومینیون

مرکز تورنتو-دومینیون یا تی دی سنتر، یک مجموعه اداری از پنج آسمان خراش در منطقه مالی مرکز شهر تورنتو است که متعلق به نمایشگاه کادیلاک است. این مرکز به عنوان دفتر مرکزی جهانی برای مستاجر خود، بانک تورنتو-دومینیون، عمل می کند و فضای اداری و خرده فروشی را برای بسیاری از مشاغل دیگر فراهم می کند. این مجموعه شامل شش برج و یک غرفه است که با شیشه های برنزی و فولاد سیاه رنگ پوشانده شده است. تقریباً 21000 نفر در این مجتمع کار می کنند که آن را به بزرگترین مجتمع اداری تجاری در کانادا تبدیل می کند. طراح این مرکز بزرگ نیز میس می باشد. این برج‌ها بین سال‌ های 1967 و 1991 تکمیل شدند.

ساختمان سیگرام

ساختمان سیگرام آسمان ‌خراشی در خیابان پارک ۳۷۵، بین خیابان ‌های ۵۲ و ۵۳ در محله میدتاون منهتن شهر نیویورک است. این برج مرتفع که توسط میس به همراه فیلیپ جانسون، الی ژاک کان و رابرت آلن جاکوبز طراحی شده است 157 متر ارتفاع و 38 طبقه دارد. ساختمان سبک بین المللی که در سال 1958 تکمیل شد، در ابتدا به عنوان دفتر مرکزی شرکت سیگرام، یک کارخانه تقطیر کانادایی، شروع به کار کرد.

پاویون بارسلون

پاویون بارسلون طراحی شده توسط میس و لیلی رایش، غرفه آلمان برای نمایشگاه بین المللی 1929 در بارسلون اسپانیا بود. این ساختمان برای افتتاحیه رسمی بخش آلمانی نمایشگاه مورد استفاده قرار گرفت این یک ساختمان مهم در تاریخ معماری مدرن است که به دلیل فرم ساده و استفاده تماشایی آن از مصالح فوق العاده مانند سنگ مرمر، اونیکس قرمز و تراورتن شناخته شده است. اثاثیه ای که به طور خاص برای این ساختمان طراحی شده است، از جمله صندلی بارسلون، هنوز در حال تولید است و الهام بخش بسیاری از ساختمان های مهم مدرنیستی می باشد.

ویلای توگندهات

ویلا توگندهات یک ساختمان مهم از نظر معماری در برنوی جمهوری چک است. این ویلا یکی از نمونه های اولیه معماری مدرن در اروپا است و توسط میس و لیلی رایش طراحی شده است. این بنا بین سال های 1928 و 1930 برای فریتز توگندهات و همسرش گرتا، از خانواده ثروتمند و با نفوذ یهودی چک توگندهات از بتن آرمه ساخته شد. ویلا به زودی به نماد مدرنیسم تبدیل شد. این بنا که به دلیل استفاده انقلابی از فضا و مصالح ساختمانی صنعتی مشهور است، در سال 2001 به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شد.

 جوایز و افتخارات لودویگ میس ون در روهه

میس در طی سال های زندگیش افتخارات و جوایز بسیاری را به دست آورد. از جمله:

• مدال طلای سلطنتی (1959)
• پور لی میریت (1959)
• مدال طلای جایزه معماری AIA
• مدال آزادی رئیس جمهوری (1963)

درگذشت لودویگ میس ون در روهه

میس در 17 اوت 1969 بر اثر سرطان مری ناشی از سیگار درگذشت. پس از سوزاندن او خاکسترش در نزدیکی دیگر معماران مشهور شیکاگو در گورستان گریسلند شیکاگو به خاک سپرده شد. قبر او با یک تخته سیاه و سفید از گرانیت صیقلی که عمداً تزئین نشده است، مشخص شده است. در حالیکه آثار میس نفوذ و شناخت انتقادی عظیمی داشت، رویکرد او پس از مرگش نتوانست نیروی خلاقانه‌ ای را به عنوان یک سبک حفظ کند و در دهه 1980 تحت تأثیر موج جدید پست مدرنیسم قرار گرفت.